Κλασικό Τραγούδι - Όπερα
Υπεύθυνη Σχολής: Χαρούλα Μπαλωτή
Όρος που προσδιορίζει ένα μουσικό ύφος όπου κυριαρχεί μια μόνο μελωδική γραμμή σε αντίθεση με την πολυφωνία. Στην ελληνική τραγωδία έδειχνε το τραγούδι ενός μόνο σολίστ, σε αντιδιαστολή με το τραγούδι που λέει ο χορός. Αργότερα, λόγω ακριβώς του εκφραστικού χαρακτήρα του σόλο τραγουδιού σε αντιπαράθεση με το χορωδιακό τραγούδι που είναι πιο ανώνυμο - ο όρος αυτός σήμαινε ένα είδος πολύ εκφραστικού τραγουδιού, συνήθως θρηνητικού ή επικήδειου που ταίριαζε είτε στη μουσική, είτε στην ποίηση.
Ο όρος μονωδία επανεμφανίστηκε στη ιταλική αναγέννηση, η οποία τον ερμήνευσε, σαν μουσική όπου κυριαρχεί μια μόνο μελωδική γραμμή, με ή χωρίς ακομπανιαμέντα, έννοια, που ισχύει μέχρι τώρα & εφαρμόζεται σε μια μεγάλη κατηγορία μουσικών στυλ: στα στυλ της κλασικής αρχαιότητας, του χριστιανικού λειτουργικού άσματος, στα μη πολυφωνικά του Μεσαίωνα (μελωδίες τροβαδούρων, Minnesanger,cantigas κλπ.), & σε όλο το ευρωπαϊκό & εξευρωπαϊκό φολκλόρ.
Η μονωδία καλλιεργήθηκε στην Ευρώπη & κατά την πολυφωνική περίοδο, αλλά από τα μέσα του 16ου αιώνα δέχθηκε πολλές επικρίσεις των αντιμεταρρυθμιστών, όπου στο ξεκίνημα του νέου αιώνα εμφανίζεται μ’ ένα αφηγηματικό στυλ, αποκρυσταλλώνοντας έτσι την μορφή της, δηλαδή της μονωδίας που δεχόταν την βοήθεια μιας δεύτερης φωνής με ρυθμική & τονική λειτουργία χάρις στις προσπάθειες των μουσικών της art nova & αργότερα των Φλωρεντιανών μεταρρυθμιστών της καμεράτα και των Ρωμαίων.
Όρος που προσδιορίζει ένα μουσικό ύφος όπου κυριαρχεί μια μόνο μελωδική γραμμή σε αντίθεση με την πολυφωνία. Στην ελληνική τραγωδία έδειχνε το τραγούδι ενός μόνο σολίστ, σε αντιδιαστολή με το τραγούδι που λέει ο χορός. Αργότερα, λόγω ακριβώς του εκφραστικού χαρακτήρα του σόλο τραγουδιού σε αντιπαράθεση με το χορωδιακό τραγούδι που είναι πιο ανώνυμο - ο όρος αυτός σήμαινε ένα είδος πολύ εκφραστικού τραγουδιού, συνήθως θρηνητικού ή επικήδειου που ταίριαζε είτε στη μουσική, είτε στην ποίηση.
Ο όρος μονωδία επανεμφανίστηκε στη ιταλική αναγέννηση, η οποία τον ερμήνευσε, σαν μουσική όπου κυριαρχεί μια μόνο μελωδική γραμμή, με ή χωρίς ακομπανιαμέντα, έννοια, που ισχύει μέχρι τώρα & εφαρμόζεται σε μια μεγάλη κατηγορία μουσικών στυλ: στα στυλ της κλασικής αρχαιότητας, του χριστιανικού λειτουργικού άσματος, στα μη πολυφωνικά του Μεσαίωνα (μελωδίες τροβαδούρων, Minnesanger,cantigas κλπ.), & σε όλο το ευρωπαϊκό & εξευρωπαϊκό φολκλόρ.
Η μονωδία καλλιεργήθηκε στην Ευρώπη & κατά την πολυφωνική περίοδο, αλλά από τα μέσα του 16ου αιώνα δέχθηκε πολλές επικρίσεις των αντιμεταρρυθμιστών, όπου στο ξεκίνημα του νέου αιώνα εμφανίζεται μ’ ένα αφηγηματικό στυλ, αποκρυσταλλώνοντας έτσι την μορφή της, δηλαδή της μονωδίας που δεχόταν την βοήθεια μιας δεύτερης φωνής με ρυθμική & τονική λειτουργία χάρις στις προσπάθειες των μουσικών της art nova & αργότερα των Φλωρεντιανών μεταρρυθμιστών της καμεράτα και των Ρωμαίων.
Το χρονικό διάστημα σπουδών που απαιτείται είναι περίπου 8 χρόνια από
την έναρξης της ορισθείσας από το υπουργείο, διδακτέας ύλης. Δεν
πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ο κάθε σπουδαστής έχει το δικό του ρυθμό
εξέλιξης.
Η διδαχθείσα ύλη και οι τάξεις που πρέπει να παρακολουθήσει ο σπουδαστής ορίζεται από το άρθρο 4 του Ν.Δ 1442/ 1942 «περί οργάνωσης και λειτουργίας των Ωδείων» και είναι οι εξής:
Παράλληλα ο σπουδαστής μπορεί να παρακολουθήσει και Σπουδές Ανώτερων θεωρητικών: Αρμονία, Αντίστιξη, Ενοργάνωση, Φούγκα, Σύνθεση με στόχο την εξειδίκευση του στον τομέα αυτό.
Το πτυχίο της Αρμονίας είναι απαραίτητο για τον σπουδαστή για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του στα Ανώτερα Θεωρητικά Μαθήματα Αντίστιξη κλπ. Είναι απαραίτητο και στον πτυχιούχο ή διπλωματούχο μουσικό για να ακολουθήσει τον κλάδο της διδασκαλίας θεωρητικών μαθημάτων στον ιδιωτικό τομέα ή και σε δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας κ δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ως νομαρχιακός εκπαιδευτικός. Τέλος η γνώση της Αρμονίας είναι απαραίτητη στον δάσκαλο μουσικής για να διδάξει το μουσικό όργανο της ειδικότητας του.
Επιπλέον ο σπουδαστής μπορεί να ολοκληρώσει τις μουσικές σπουδές του με την εισαγωγή του, μετά από εξετάσεις (απαιτείται γνώση Αρμονίας), στα πανεπιστημιακά Τμήματα Μουσικών Σπουδών ή Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα να ακολουθήσει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού όχι μόνο στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα (ΑΣΕΠ).
Η διδαχθείσα ύλη και οι τάξεις που πρέπει να παρακολουθήσει ο σπουδαστής ορίζεται από το άρθρο 4 του Ν.Δ 1442/ 1942 «περί οργάνωσης και λειτουργίας των Ωδείων» και είναι οι εξής:
- Προκαταρκτική φοίτηση ενός έτους ως 2 έτη.
- Κατωτέρα φοίτηση ενός έτους ως 2 έτη.
- Μέση φοίτηση διετής ως 4 έτη.
- Ανωτέρα φοίτηση τριετής ως 6 έτη.
- Θεωρία Μουσικής.
- Solfège-Dictée.
- Αρμονία.
- Ιστορία Μουσική.
- Πιάνο.
- Χορωδία.
- Εκ πρώτης όψεως ανάγνωση.
- Προφορά Ξένων Κειμένων.
- Μελοδραματική.
- Πρακτικό διδασκαλείο.
Παράλληλα ο σπουδαστής μπορεί να παρακολουθήσει και Σπουδές Ανώτερων θεωρητικών: Αρμονία, Αντίστιξη, Ενοργάνωση, Φούγκα, Σύνθεση με στόχο την εξειδίκευση του στον τομέα αυτό.
Το πτυχίο της Αρμονίας είναι απαραίτητο για τον σπουδαστή για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του στα Ανώτερα Θεωρητικά Μαθήματα Αντίστιξη κλπ. Είναι απαραίτητο και στον πτυχιούχο ή διπλωματούχο μουσικό για να ακολουθήσει τον κλάδο της διδασκαλίας θεωρητικών μαθημάτων στον ιδιωτικό τομέα ή και σε δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας κ δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ως νομαρχιακός εκπαιδευτικός. Τέλος η γνώση της Αρμονίας είναι απαραίτητη στον δάσκαλο μουσικής για να διδάξει το μουσικό όργανο της ειδικότητας του.
Επιπλέον ο σπουδαστής μπορεί να ολοκληρώσει τις μουσικές σπουδές του με την εισαγωγή του, μετά από εξετάσεις (απαιτείται γνώση Αρμονίας), στα πανεπιστημιακά Τμήματα Μουσικών Σπουδών ή Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα να ακολουθήσει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού όχι μόνο στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα (ΑΣΕΠ).
